Αναψυκτήριον Τα Ωραία Εξάρχεια…

Το δικό μας Γούντστοκ? Ναι, γιατί όχι; Τι παραπάνω είχε το Γούντστοκ δηλαδή εκτός ίσως από τη βροχή…;

Λάσπη μπόλικη πάντως είχε από τους γνωστούς χαβαλέδες μπαχαλάκηδες που θεωρούν ότι τσοκέ’ι’ τι κι αν έχει γυναικόπαιδα, μωρά, ηλικιωμένους ακόμα και τουρίστες η Πλατεία;

ΕΓΩ θέλω να τα μαμήσω όλα ΤΩΡΑ και θα το κάνω! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!! Με τα γνωστά συμπαρομαρτούντα…

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας… το θέμα μας είναι ότι για τέσσερεις μέρες γέμισε ασφυκτικά η Πλατεία με κόσμο που χόρευε, τραγουδούσε, περνούσε καλά κι ακόμα καλύτερα. Άνθρωποι που έβρισκαν φίλους που είχαν να δουν χρόνια, φίλοι που συναντιόνταν με φίλους, αγκαλιές, φιλιά, γελαστά βλέμματα, χαρούμενες φάτσες και πλήρης απουσία δηθενιάς.

Όλοι μαζί στην Πλατεία, οι κυρίες κάποιας ηλικίας στα καφέ ν’ απολαμβάνουν το εσπρεσάκι τους, καλοντυμένες, νεαρά παιδιά που πέρασαν στην Αθήνα με τους γονείς τους, χαρακτηριστικοί τύποι Εξαρχείων, και κυρίως η γειτονιά που βγήκε από το καβούκι της κι ήρθε να απολαύσει την Πλατεία της!!!

Μουσικοί απ’ όλο το φάσμα της μουσικής που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Με ονόματα σιδηρόδρομο, γνωστές αλλά και λιγότερο γνωστές μπάντες και μουσικοί.

Αγγλόφωνο αλλά και Ελληνόφωνο ροκ με το οποίο δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά ευτυχώς όμως που ποτέ δε λέω ποτέ.

Ο Νίκος Γιακουμάκης με τους φαν του που φώναζαν τ’ όνομα του όπως και αυτό της Βάσως Μιχαηλίδου που τον συνοδεύει με το ακορντεόν της η οποία καταχειροκροτήθηκε. Τραγούδια με βαθύ νόημα όπως το “Δε Μιλάω γι’ αυτό” και επόμενος ο Βασίλης Ράλλης και οι δύο τραγουδοποιοί που δεν  ήξερα αλλά με εξέπληξαν πολύ ευχάριστα ενθουσίασαν και ξεσήκωσαν το κοινό που παρακολουθούσε. Οι Mr. Highway Band με το ροκ της ερήμου και των μεγάλων λεωφόρων κι οι Penny Dreadful που είχαν το δικό τους κοινό που αδημονούσε να τους δει στη σκηνή ήταν το line up της πρώτης μέρας. Στα highlights της βραδιάς ο Φρανκ των Panx Romana που τραγούδησε το Διακοπές Στο Χακί μαζί με το Βασίλη Ράλλη και την μπάντα του βάζοντας φωτιά στη βραδιά κάνοντας τους πάντες να τραγουδούν μαζί του και να χορεύουν ασταμάτητα. Ο Βασίλης Ράλλης τη μούσκεψε για τα καλά τη φανέλα (στο σετ των Penny Dreadful  τον είδα μάλιστα με άλλη μπλούζα, στεγνή) αεικίνητος, ασταμάτητος, εκρηκτικός κι εκφραστικός με μια πολυμελή μπάντα όπου ο καθένας έχει πραγματικά το δικό του αστέρι.

Τα καπνογόνα που έκλεισαν τη βραδιά… μια ευγενική χορηγία της ΕΛΑΣ αφού ΡΟΚ συναυλία χωρίς καπνογόνα δεν υπάρχει!!!

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τους Skygroove Universe και το trippy, groovy, heavy rock τους, που ουδόλως μας εχάλασε κι έστρωσε χαλί προετοιμάζοντας τ’ αυτιά μας για τους Εnvy Never Dies που δηλώνουν στο βιογραφικό τους ότι είναι μπάντα που παίζει Alternative Post Punk. Οι ετικέτες είναι το χειρότερό μου δυστυχώς και τ’ αυτιά μου διαφωνούν εντονότατα αφού πιστεύουν ότι αυτό που παίζουν οι Εnvy είναι καθαρόαιμο PROGRESSIVE χωρίς φανφάρες και περιττή φλυαρία. Τώρα αν πώ για το μπασίστα θα με παρεξηγήσετε; Την ξέρετε την αδυναμία μου για τους μπασίστες πια μα δε φταίω κιόλας… ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ η σκηνική του παρουσία και το τονίζω αυτό γιατί οι μπασίστες τείνουν να θεωρούνται αόρατοι και εισπράττουν πειράγματα τα οποία ευτυχώς δεν παίρνουν στα σοβαρά. Εξαιρετική λοιπόν η παρουσία του κι όχι μόνο το παίξιμο του, ΖΟΥΣΕ τους στίχους του κάθε τραγουδιού ,πράγμα που φαινόταν στο πρόσωπο του, αν και δεν τραγουδούσε.

Οι Εnvy παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Bus the unknown secretary που παίζουν Heavy Rock n’ Roll συνδυάζοντας άψογα τις επιρροές τους απο Beatles, MC5, The Stooges, Alice Cooper, Sex Pistols, Iron Maiden, Judas Priest, Mercyful Fate, Sepultura, Entombed, The Melvins, Nirvana, Electric Wizard, Orange Goblin και άλλους πολλούς. Θα ξαναβάλω εδώ τη δικιά μου ετικέτα και θα τους αποκαλέσω…Stonerάδες! Όπως και να’χει το Heavy Rock n’ Roll τους ενθουσίασε και ξεσήκωσε τον κόσμο που τους ζητούσε κι άλλο. Εξαιρετικοί και θα μας απασχολήσουν σίγουρα. Τ’ αξίζουν!

Στη σκηνή ανεβαίνει η μικρότερη μπάντα με το μεγαλύτερο όνομα δλδ. η Dr. Albert Flipout’s One Can Band το τρίο της χαράς οι διαβόητοι Micky Pantelous, Dr.Albert Flipout με τον ταραχώδη βίο και η Jess, Τζες… τι πάει να πει ποιά είναι η Τζες; Μια κούκλα εκπάγλου καλλονής και σταματάω γιατί νιώθω ότι ο δόκτωρας τα παίρνει. Ο Μίκης τα κάνει όλα, στήνει, ξεστήνει, παίζει κιθάρα, κρουστά, φυσαρμόνικα, τραγουδάει, γράφει τη μουσική και τους στίχους. Ο Δόκτωρ δίνει την έμπνευση ως διαβόητος χαρακτήρας που είναι, έχοντας ζήσει σε περιόδους σκοτεινές κι έχοντάς τα δει κυριολεκτικά όλα. Η Τζές βάζει την ομορφάδα, τη γυναικεία πινελιά την τσαχπινιά και τη χάρη κι όλοι μαζί τις μουσικές που αγαπάμε τόσο και που μας φέρνουν κοντά στο αληθινό μπλούζ. Η μικρότερη μπάντα με το μεγαλύτερο όνομα είναι beyond words και πρέπει απλά να την δείς. Προσοχή! Γίνεσαι σκλάβος της με την πρώτη!

Η βραδιά έκλεισε με το Νικόλα Razastaar… συγχωρείστε με αλλά είμαι παντελώς άσχετη με το χιπ χοπ και δε μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό… δε θα ήθελα να αδικήσω τον Νικόλα που είχε κοινό που τον περίμενε ανυπόμονα και χόρευε στους ρυθμούς του. Ωραία μπήτ και αιχμηροί στίχοι, το μόνο που έχω να πω μια και δεν κατέχω το θέμα.

Σάββατο 31/8 τρίτη μέρα και φαρμακερή κυριολεκτικά κι αυτό όχι από τις μουσικές και τις μπάντες που εμφανίστηκαν….

Πρώτη μπάντα οι Incirrina με στοιχεία dark/minimal wave, electronic, ambient και experimental. Εμπνέονται από τα ποιήματα του William Blake και μελοποιούν αρκετά από αυτά. Αποτελούνται απο τους George K. (synthesizers, samples, drum machine, vocals) και Irini T. (synthesizers, vocals). Ατμόσφαιρα από τις λίγες αν και βγήκαν νωρίς κι όσο να πεις το φως δεν ευνοεί και τόσο… όπου τους πετύχετε όμως, βουρ!! Δε θα σας απογοητεύσουν!

Η αποκάλυψη της βραδιάς για μένα τουλάχιστον ήταν οι Μπαλάντες για Φόνους. Οι Μπαλάντες για Φόνους δημιουργήθηκαν πριν από κάποια χρόνια στην Αθήνα. Μέλη με μεγάλη θητεία στην ανεξάρτητη, ελληνική ροκ σκηνή. Κράμα ποστ πανκ, γκαράζ και νεοψυχεδέλειας. Μέλη του γκρουπ είναι οι Γιάννης Κισκίνης, Γιώργος Λιόλιος, Ζαφείρης Μαράνος (και οι τρεις πριν στους Grain) και Παντελής Ροδοστόγλου (πριν στα Διάφανα Κρίνα). Οι Μπαλάντες για Φόνους έχουν επιρροές από Λευκή Συμφωνία, Metro Decay και βεβαίως Διάφανα Κρίνα – πολλοί τους θεωρούν και συνέχεια των Κρίνων. Πολύ καλή, σοβαρή μπάντα με εξαιρετική σκηνική παρουσία, με μουσικούς που κατέχουν το άθλημα και το κατέχουν πολύ καλά πράγμα που πέρασε στον κόσμο που τους ζητούσε κι άλλο. Τους απόλαυσα πραγματικά.

Οι The Dance with Invisible Partners ανέβηκαν στη σκηνή για να μας παίξουν τη metaphysical pop, dark pop, art rock τους.

Οι The Dance with Invisible Partners band είναι οι Κωστής Γαρδίκης*aka Dance with Invisible Partners* (Composition, Vocals, Guitars, Sound Design, Production)- Νίκος Καραδοσίδης (Synthesizers, Piano, Backing Vocals), και Δημήτρης Κατέβας (Drums).Άξια τέκνα του Ian Curtis και το σκοτάδι που είχε πέσει τους πήγαινε γάντι.

*Ακολουθεί άσχετη σφήνα*

Αρκετά μαύρη και μελαγχολική μουσική ως τώρα… ο κόσμος καθόλου δε χαλάστηκε όμως… περίμενε υπομονετικά στα soundchecks, δεν έφευγε, συμμετείχε, χειροκροτούσε, γούσταρε, φώναζε στις μπάντες κι άλλο…

karma is a bitch όμως και μάλλον οι μπάντες είχαν μυριστεί αυτό που θα επακολουθούσε και μας γέμισε θλίψη….

Η Πλατεία είχε γεμίσει ασφυκτικά… ο Θείος Νώντας ή Mister MitS.O.S ανεβαίνει… ο άνθρωπος σύμβολο που δε λείπει από καμιά διοργάνωση που έχει σκοπό την προάσπιση της ελευθερίας, της ελεύθερης διακίνησης ιδανικών, με το καυστικό του χιούμορ, είναι παρών για άλλη μια φορά εκεί που οι άνθρωποι γίνονται ένα χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Χρειάζονται τόμοι για να μιλήσει κανείς για το Δημήτρη Πουλικάκο που τον ακούμε ευλαβικά συμμετέχοντας σε μια μυσταγωγία που μόνο εκείνος ξέρει να συντονίζει. Θαυμασμός και σεβασμός ακόμα κι απ’ τις πλάκες της Πλατείας κι όταν κατεβαίνει όλοι θέλουν να τον αγκαλιάσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του. Προσιτός και γελαστός, ένας άνθρωπος που δικαιούται ν’ ανέβει σε βάθρο αλλά προτιμά να είναι ένας από εμάς.

Last but not least τα Γυμνά Καλώδια που ανεβαίνουν αποφασισμένοι να τιμήσουν τ’ όνομα τους και να μοιράσουν ηλεκτρικά σοκ. Κουρδίζουν ταχύτατα και ξεκινάνε γκαζωμένοι χωρίς καθυστερήσεις, ευτυχώς. Ο κόσμος παραληρεί και τραγουδάει μαζί τους, το πρώτο τραγούδι τελειώνει κανονικά κι αρχίζουν το δεύτερο. Εκεί στην αρχή του δεύτερου τραγουδιού αρχίζουν δυστυχώς τα παρατράγουδα… κρότοι από πίσω μας και μια περίεργη οσμή… η Πλατεία αδειάζει γρήγορα, τα Γυμνά Καλώδια ακούγονται να λένε στο μικρόφωνο “δε σταματάμε να τραγουδάμε” πράγμα που κάνουν. Τα δακρυγόνα όμως πέφτουν αυτή τη φορά μέσα στην Πλατεία κι αναγκάζονται να σταματήσουν αν και καταφέρνουν να παίξουν άλλο ένα τραγούδι μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Αξίζουν συγχαρητήρια σ’ αυτή την τεράστια μπάντα που απέδειξε ότι το rock n roll έχει ψυχή και τεράστια guts γι’ αυτό κι εμείς το αγαπάμε. Σαν τον πιανίστα που δε σταματά να παίζει όταν ξεσπάει τσαμπουκάς στο σαλούν κι ας χάνεται ο κόσμος γύρω του.

Συγχαρητήρια στους ήρωες της κονσόλας που ήταν υπεύθυνοι για τον υπέροχο ήχο και που όπως έμαθα έτρεχαν να σώσουν τον εξοπλισμό και τα μηχανήματα εν μέσω δακρυγόνων.

Συγχαρητήρια σε όλους όσους δε φοβήθηκαν να κατέβουν στην Πλατεία, να φέρουν μαζί τους μωρά παιδιά και σε όσους τόλμησαν να χαρούν μουσικές κι ανεπανάληπτες στιγμές παρόλο το βάρος της ηλικίας αποδεικνύοντας ότι η ψυχή είναι πάντα νέα.

“Συγχαρητήρια” σ’ αυτούς που χάλασαν για άλλη μια φορά τη μεγαλύτερη γιορτή της Αθήνας για να κάνουν τη δική τους μίζερη και δήθεν επανάσταση.

Συγχαρητήρια στη διοργάνωση που δε μάσησε και δε μασάει!!!!