Τη Μαρία δεν την είχα ξαναδεί live. Ή μάλλον, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θυμάμαι ότι κάποτε, σε μια από τις πρώτες μου συναυλιακές ‘’εξορμήσεις’’, ο Γιάννης Χαρούλης μου είχε ‘’συστήσει’’ τη Μαρία, η οποία είχε ανέβει στη σκηνή για να μοιραστεί με τον Γιάννη την ερμηνεία κάποιου τραγουδιού. Από τότε πέρασαν λίγα χρόνια, κατά τα οποία η μορφή και η φωνή εκείνης της περίεργης κοκκινομάλλας μου είχε μείνει στο μυαλό, χωρίς όμως να θυμάμαι το όνομα της.

Επίσης, κατά τα χρόνια αυτά που πέρασαν εγώ – με το έντεχνο-λαϊκό να με συνεπαίρνει- έγινα ‘’Μαλαμικός’’. Έτσι, κάποια Δευτέρα, περιμένοντας στην ουρά για να μπω στο live του Σωκράτη, έπεσα πάνω στην αφίσα της Μαρίας, η οποία εμφανιζόταν στο club του Σταυρού τις ίδιες μέρες (οι Δευτέρες τελικά δεν είναι και τόσο άσχημες) και η σύνδεση με εκείνη την φωνή και εκείνη την μορφή από το live του Γιάννη Χαρούλη δεν άργησε να γίνει στο μυαλό μου. Έκτοτε άρχισα να ψάχνω και να ανακαλύπτω όλο και περισσότερο αυτό το φαινόμενο που λέγεται Μαρία Παπαγεωργίου.

Ο καιρός πέρασε με ατυχίες και αναβολές που με κράτησαν μακριά από τις ζωντανές εμφανίσεις της Μαρίας, όμως να που έφτασε η στιγμή να καταφέρω να πάω στην τρίτη από τις τέσσερις εμφανίσεις της Μαρίας Παπαγεωργίου στο club του Σταυρού του Νότου, την Παρασκευή 21 του Φλεβάρη.

Το ‘’χτύπημα’’ της Μαρίας στο μυαλό μου ήταν μαγικό, αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Μπαίνοντας μέσα στο γνώριμο χώρο του Σταυρού, κάτι δεν μου έκανε για τόσο γνώριμο. Γρήγορα κατάλαβα ότι ο συνηθισμένος κόσμος που μιλάει φωναχτά περιμένοντας να βγει ο καλλιτέχνης δεν υφίσταται στα live της Μαρίας. Οι γύρω μου μιλούσαν χαμηλόφωνα και το όλο σκηνικό, παρ’ ότι άγνωστο, με ηρεμούσε.

Όλη αυτή η ησυχία σταμάτησε απότομα με το που ανέβηκε η Μαρία στη σκηνή με ένα δυνατό χειροκρότημα, το οποίο όλο και δυνάμωνε, τραγούδι με το τραγούδι.  Η προβολή των βίντεο στα ‘’βράχια’’ της σκηνής συνέθετε μια κινηματογραφική αίσθηση και η Μαρία, πότε χαμηλόφωνα και πότε με δυνατή φωνή, πάντοτε όμως χαμογελαστή, καθήλωνε το κοινό της.  Κι ήταν το ίδιο αυτό κοινό που συμμετείχε τόσο ενεργά στην παράσταση τραγουδώντας, παρέα με τη Μαρία, τραγούδια δικά της ή και άλλων που εκείνη είχε επιλέξει.

Επικρατούσε μέσα στο χώρο μια ‘’δημοκρατική αναρχία’’, η οποία και μου επιβεβαιώθηκε όταν η Μαρία μας προέτρεψε να γράψουμε σε ένα χαρτάκι τα τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε από εκείνη σε επόμενες εμφανίσεις της –αλήθεια ποιος άλλος καλλιτέχνης θα το έκανε αυτό;

Τέλος, αν μιλήσω για τους μουσικούς που πλαισιώνουν τη Μαρία, αυτοί είναι ένας κι ένας: η Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο, ο Κρίτων Μπελλώνιας στα τύμπανα, ο Γιώργος Ντάνης στο κοντραμπάσο και ο Σταύρος Ρουμελιώτης στις κιθάρες.

Βάζοντας το μυαλό μου σε τάξη και τα όσα είδα σε μια σούμα, μου μένουν τρία πράγματα καρφωμένα για τα καλά στο μυαλό: η Τσελίστρια Σοφία Ευκλείδου να κλείνει τα μάτια και να απολαμβάνει, σαν να ανήκει και αυτή στο κοινό, τα τραγούδια στα οποία δεν έπαιζε, ο φίλος που κουβάλησα αυτή τη φορά μαζί μου (ο οποίος μουσικά ανήκει σε μουσικές πολύ μακριά από αυτές της Μαρίας) να μου λέει ότι όλα τα τραγούδια της Μαρίας θα μπορούσαν να είναι soundtracks ταινιών και την αφεντιά μου να ανατριχιάζει όταν η Μαρία τραγούδησε το ‘’Πατρίδα’’ του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Να επιδιώξετε να πάτε σε εμφανίσεις της Μαρίας και να είστε σίγουροι πως αν πάτε, η μια φορά δεν θα αρκεί.