Είναι ωραίο να χάνεται η ματιά σου στο πέλαγος μια νύχτα με φεγγάρι.

Εκεί σκέφτεσαι τα όνειρα που έκανες μικρός, αυτά που ξεφτίσαν με το πέρας του χρόνου μα και αυτά που διέπουν όλη την ζωή σου , αυτά τα όνειρα που η ανάγκη σε σπρώχνει να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, όχι για σένα , εσύ μπορεί να κλέισεις τα μάτια σου και ακόμα να παλεύεις για το όνειρο, μα για κάποιον άλλον.

Είναι τόσο γλυκά αυτά τα όνειρα που δεν σε μέλλει αν δεν θα τα ζήσεις αλλά σε γεμίζει χαρά που θα τα ζήσει κάποιος άλλος. Το κύμα που θα σκάει πάνω στις πέτρες και θα εξαφανίζεται σε χίλιες σταγόνες, θα σου θυμίζει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα συναντήσεις Μην γελαστείς και πεις πως η θάλασσα θα ναι πάντα φουρτουνιασμένη, θα ‘ρθει η ώρα που θα γαληνεύσει ξανά και ο δρόμος για την νίκη θα είναι ανοιχτός.

Καθώς θα αγναντεύεις τα νερά απογοητευμένος θα δεις ένα μικρό φως στο πέλαγος να ξεπετάγεται από το πρώτο παραγάδι εκεί θα σκεφτείς ότι δεν είσαι μόνος και να δες τα φωτάκια γίνονται όλο και περισσότερα να έρχονται και άλλοι και έτσι ίσως ανακουφιστείς λίγο. Μα δεν παύει να είναι δύσκολος ο δρόμος και να σκέφτεσαι ”ΜΠΟΡΩ΄;” .. Μα για δες καλύτερα στο βάθος του πέλαγους φαίνεται ότι κάπου υπάρχει φως ένας μεγάλος φάρος που φωτίζει τον σκοτεινό κόσμο της θάλασσας. Τότε θα σκεφτείς ότι να κάπου υπάρχει το φως κάπου τα όνειρα πραγματώνονται ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Αντώνης Τηλιγάδης (ΑΝΥ.Ρ. – Βασικά καλησπέρα σας)