Villagers of Ioannina City… Κυριακή 22/9, Θέατρο Βράχων, Βύρωνας…
Δευτέρα πρωί και λες να γράψεις για το χτεσινό τώρα που τα’χεις ακόμα φρέσκα… λες και δε φτάνει που δε μπορείς ν ακούσεις μουσική πάρα μόνο το καινούργιο άλμπουμ τους…
Και τι να γράψεις δηλαδή; Και πού να βρεις τις λέξεις για το συναίσθημα που ξεχείλιζε από όλους και δεν υπάρχουν λέξεις για τα συναισθήματα γαμώτο!!!
Μια διονυσιακή κυριολεκτικά βραδιά που θα έκανε τον Πάνα και το Διόνυσο κι όλους τους περίεργους θεούς και θεότητες της ελληνικής μυθολογίας να μας κοιτάξουν για λίγο και να πουν “Ναι, τελικά κάτι έχει μείνει στο DNA τους!!!”
Γεμάτο ( και γαμάτο ) το Θέατρο Βράχων και πόσο χάρηκα που δεν είχε πάει όλη η Αθήνα στην ακριβοθώρητη Φλοράνς για να τη δουν… την Αθήνα όχι τη Φλοράνς….
Τη βραδιά άνοιξαν οι Their Meth Lab απο τα Ιωάννινα που παίζουν ενα κράμα από post rock/metal με psy rock στοιχεία δημιουργώντας τη δική τους μοναδική ατμόσφαιρα. Απο τις πρώτες κιόλας νότες διαπίστωσα ότι ήταν το καλύτερο πάντρεμα για τους Vic που εμφανίστηκαν στη συνέχεια.
Οι Vic που τους λατρέψαμε και μας λάτρεψαν… μας έλεγαν συνέχεια ευχαριστώ που βρεθήκαμε στο Νταμάρι… ευχαριστώ σε μας που πήγαμε κει πάνω κι αφήσαμε όλα τα βαρίδια μας στα πόδια τους για να κοπανηθούμε και να τραγουδήσουμε μαζί τους. Ψυχοθεραπεία ήταν αυτό που μας προσφέρατε καλοί μου Villagers και μας τη δώσατε απλόχερα.
Καινούργια τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, τραγούδια βαριά και στιβαρά,μεγάλα σε διάρκεια, τραγούδια στα οποία δεν χωράει η λιτότητα και οι περικοπές γιατί δε γίνεται να τα σακατέψεις περικόπτοντας τα σε διάρκεια αποδεκτή από ραδιοφωνικούς χρόνους κι άλλες τέτοιες @@@@@@!!!!
Τραγούδια που απλώνονται για να σου δείξουν τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια και να σε πάρουν στο βάθος τους για να σου ανοίξουν τα μάτια.
Να τονίσω ότι το οπτικό κομμάτι της συναυλίας με τις προβολές πίσω από τις πλάτες των VIC ήταν το ωραιότερο που έχω δει ως τώρα και πραγματικά τα μάτια μου χάρηκαν όσο και τ αυτιά μου.
Ο χαμός ξεκίνησε με τη Χαλασιά,ένα από τα τραγούδια που όλο το κοινό έλεγε μαζί με τη μπάντα. Δεν υπήρχε τραγούδι από τα παλιά στο οποίο να μην τραγουδάει το κοινό,να μην κοπανιέται, να μην το χαίρεται με όλο του το είναι.Εφτά μέλη επί σκηνής, τρεις τραγουδίστριες επίσης κι ΕΝΑ ακόμα μέλος της μπάντας από κάτω που συμμετείχε ασταμάτητα, το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κοινό της συναυλίας. Κερκίδες και αρένα έγιναν ένα, δεν υπήρχε διαχωριστικό κάποια στιγμή κι οι φώτο που τράβηξα ήταν αυτό ακριβώς το παλλόμενο κοινό που λάτρεψαν οι VIC.
Τι να πώ για τον Κωνσταντή Πιστιόλη που είναι μια κατηγορία μόνος του κι αν αρχίσει κανείς να μιλά γι’αυτόν θα αδικήσει τα υπόλοιπα μέλη,κάτι που δεν προτίθεμαι να κάνω επ’ουδενί αφού είναι ολοφάνερο αυτό το TOGETHER we stand…
Ευχάριστες νότες… για μια στιγμή πίστεψα ότι χαμήλωσαν τ αστέρια,ήταν όμως τα… κατσίκια που σκαρφάλωσαν στα βράχια,στην κορφή μάλιστα για να παρακολουθήσουν από κει ψηλά κι αυτό που νόμισα για αστέρια ήταν τα φωτάκια από τα κινητά τους.Εύγε παιδιά μου που αποδείξατε ότι είστε κατσίκια που σκαρφαλώνουν στα βράχια κι όχι ΓΙΔΙΑ και πρόβατα που χειραγωγούνται.
Είδα κι ένα κούτσικο drone σε μια φάση που δε νομίζω να ήταν της διοργάνωσης, τόσο μικρό και διακριτικό. Είχε κι άρωμα η βραδιά…White Musk λευκό μόσχο δλδ που ήταν η κολόνια κάποιου κυρίου εκεί γύρω… συγχαρητήρια αγαπητέ άγνωστε για την επιλογή αρώματος… σημάδεψε τη βραδιά.
Encore με την επική εκτέλεση του Καρακόλια που όλοι περίμεναν πώς και πώς και κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του πριν παιχτεί αν κι η μπάντα μας είχε καληνυχτίσει… με τα οπτικά να μεγαλουργούν ξανά τονίζοντας μας πως ζούμε απίστευτες μέρες κι αυτό ο καθένας το μεταφράζει όπως θέλει.
Εδώ είναι που οι VIC απέδειξαν ότι δεν κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους μένοντας αμέτοχοι από τα όσα γίνονται γύρω μας… φράσεις μαχαιριές προβάλλονταν στην οθόνη πίσω τους, φράσεις απ όσα τρομάζουν τους νοικοκυραίους που θα έπρεπε να ταρακουνούν συνειδήσεις, φράσεις κλωτσιά στο στομάχι…
Αδειάζουν πλατείες για την ασφάλεια μας… ευτυχώς όμως δε μπορούν να αδειάσουν τα μυαλά μας από ότι έχει ακόμα αξία αγαπημένοι μου Villagers… κι όσο υπάρχουν ακόμα κατσίκια υπάρχει κι ελπίδα.
Till next time λοιπόν…γιατί ΑΥΤΕΣ οι επαναλήψεις πολύ μου αρέσουν είπε αυτή που πρεσβεύει οτι η επανάληψη είναι μήτηρ ανίας….