Ο φασισμός ο ρατσισμός και ο εθνικισμός αποτελούν δυστυχώς μια δεδομένη πραγματικότητα στην καθημερινότητα των περισσοτέρων κοινωνιών. Μπορεί να είναι επώνυμοι, και να ενσαρκώνονται από αυτοαποκαλούμενους συνεχιστές του εθνικοσοσιαλιστή και αντισημίτη Χίτλερ, είτε να υποβόσκουν, να υπάρχουν στη σκιά πράξεων με απάνθρωπο και αυταρχικό κατά κύριο λόγο χαρακτήρα.
Το μίσος για την ίδια την ανθρώπινη ζωή, και ακόμα περισσότερο για τις ζωές των άλλων, των διαφορετικών, των ιδιαίτερων, των περιθωριοποιημένων, σε έναν άνευ προηγουμένου συνδυασμό με την επιβολή της θέλησης και βούλησης των ολίγων αυτών μισούντων στο σύνολο.
Τέτοιοι άνθρωποι, μισάνθρωποι, συνήθως επιλέγουν τις εκλογικές διαδικασίες προκειμένου να διεκδικήσουν αποφάγια εξουσίας. Χρησιμοποιούν αυτές τις αποχαυνωτικές διαδικασίες του συστήματος δηλώνοντας αντισυστημικοί, υποσχόμενοι όπως και πολλοί άλλοι λαοπλάνοι ελπίδα, φορώντας λαϊκίστικα προσωπεία, πίσω από τα οποία κρύβουν τη νοσταλγία τους για τους φούρνους του Νταχάου, και τους σταυρούς των Ες Ες. Επιθυμούν διακαώς περισσότερη δύναμη, περισσότερη ικανότητα διαχείρισης της μάζας, την οποία θέλουν να μετατρέψουν σε μια μηχανή υπηρεσίας προς τα επινοημένα από το 18ο και 19ο αιώνα έθνη.
Τι πολέμησαν οι Έλληνες το 1940; Τον κακό Γερμανικό λαό η τον φασισμό; Τι μαθαίνει ένα παιδί στο σχολείο του; Έχοντας την ανιψιά μου στο δημοτικό σχολείο αν την ρωτήσω τι απάντηση θα πάρω; Αντί να μάθουν να ζωγραφίζουν και να παίζουν, αντί να τραγουδάνε και να χαίρονται, τους μαθαίνουν να βαράνε προσοχές οχτώ η ώρα το πρωί, να απαγγέλουν μαστουρωμένα το πάτερ ημών και τον εθνικό ύμνο και να φοβούνται το «δάσκαλο». Να σέβονται τους μεγαλύτερους χωρίς αυτοί να το έχουν κερδίσει, να γίνουν στρατιώτες για την πατρίδα χωρίς να τους πει ποτέ κανείς γιατί, γιατί απλά δεν υπάρχει απάντηση. Θα ιδρώσουν αργότερα για να παράξουν πλούτο που θα απολαύσουν άλλοι, θα πετάξουν στην κάλπη το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο, ίσως τους βρει και μια σφαίρα εξοστρακισμού, ή μια βόμβα σε κάποιο μέτωπο.
Μαθαίνουν ότι το 1940 οι παππούδες τους πολέμησαν τους κακούς γερμανούς και όχι τη φασιστική απειλή, έχουν στο μυαλό τους το δικτάτορα Μεταξά ως ήρωα. Επειδή ο ήρωας είναι μια βαριά λέξη δεν ταιριάζει σε ανθρώπους όπως ο Δικτάτορας Μεταξάς. Το γιατί είναι απλό.
Πρώτον: Ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Το πρόβλημά του ήταν ότι στη χώρα που κυβερνούσε δεν ήταν δυνατό να εγκατασταθεί ένα «κλασικό» φασιστικό καθεστώς. Η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τη βρετανική γεωπολιτική κυριαρχία και στο Λονδίνο δε θα ήθελαν να μοιάζει με το μουσολινικό και το χιτλερικό καθεστώς κανένας από τους προστατευόμενους από τη Βρετανία τοπικούς ηγετίσκους. Ο πόλεμος πλησίαζε και δεν υπήρχε καιρός για παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό ολόκληρα τμήματα της ελληνικής πολιτικής – μεταξύ τους η εξωτερική πολιτική και ο στρατός – ανατέθηκαν απευθείας στο Παλάτι, στον Γεώργιο τον Β’ δηλαδή και στην συνέχεια αποχώρησαν για την Αίγυπτο.
Δεύτερον: Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).Ας πούμε και κάποια πράγματα τα οποία δεν αναφέρονται στα σχολικά βιβλία και βεβαίως βεβαίως μιλάω για τα εγκλήματα του Μεταξά.
Ούτε κουβέντα για το Μάη 1936 στη Θεσσαλονίκη και τους δώδεκα νεκρούς διαδηλωτές εργάτες από σφαίρες των χωροφυλάκων που έστειλε η κυβέρνηση Μεταξά. Σύμφωνα με το Βρετανό πρέσβη ο κομμουνιστικός κίνδυνος ήταν πρόσχημα του Μεταξά για την κατάληψη της εξουσίας. (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, ΙΕ, σελ.380). Για τα βασανιστήρια; Ρετσινόλαδο, πάγος, τράβηγμα νυχιών με τσιμπίδα, σιδερένιο στεφάνι που σφίγγει σταδιακά το κεφάλι, φάλαγγα. (Μαρτυρίες Ανθρώπων της ΠΕΑΕΑ). Για τις συλλήψεις, εξορίσεις και φυλακίσεις. Ξεχνάει τον Αϊ Στράτη, τη Γαύδο και πλήθος άλλων νησιών που είχαν γίνει τόποι εξορίας, ξεχνάει την Ακροναυπλία, φυλακή για όσους θεωρούνταν κομμουνιστές αλλά και πολλούς άλλους που δεν ταυτίστηκαν με το καθεστώς. Οι διώξεις από το καθεστώς Μεταξά αφορούν πλήθος πολιτών, Αλ. Σβώλος, Δ. Γληνός, Α. Μιχαλακόπουλος, ακόμα και ο Θ. Τσάτσος είναι ονόματα που δείχνουν την έκταση που πήραν οι διώξεις.
Ο αριθμός όσων πέρασαν από την Ασφάλεια, όσων εκτοπίστηκαν είναι αδιευκρίνιστος επειδή δεν ήταν απαραίτητο να δικαστούν. Υπολογίζονται από 50.000 έως 100.000. Να σημειωθεί ότι, συνολικά στη χώρα, τα μέλη του ΚΚΕ είναι περίπου 15.000. (Βουρνάς, Ιστορικά 3-8-2000, 7 ημέρες Καθημερινής 16-11-2003) Οι εκτοπίσεις και φυλακίσεις ήταν παλαιότερη τακτική του ελληνικού κράτους και κυρίως μετά το Ιδιώνυμο ν. 4229/1929 του Βενιζέλου πήραν περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα. Όμως ο αναγκαστικός νόμος 117/18-9-1936 «περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών» ήταν ένας σκληρός νόμος χωρίς προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά. (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, ΙΕ, σελ. 484)
Για αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου όπως για παράδειγμα η διαμαρτυρία των Θ. Σοφούλη, Γ. Καφαντάρη, Τζ. Θεοτόκη: «Η 4η Αυγούστου… αποτελεί το μελανότερο σημείο της νεωτέρας ημών ιστορίας… Το σημερινό μας πολίτευμα, εάν δύναται να ονομασθεί πολίτευμα, είναι και καλείται Τρομοκρατία…. Διά της Τρομοκρατίας υφίσταται το σημερινόν καθεστώς…. Αι αυθαίρετοι συλλήψεις και φυλακίσεις, αι αθρόαι εκτοπίσεις, αι μάλλον απάνθρωποι κακοποιήσεις είναι συνήθη του καθημερινού βίου φαινόμενα. (Ιστορικά, 3-8-2000).
Με το οχυρό Ρούπελ τι έγινε; Κατά την 4η ημέρα (9 Απριλίου), οι βομβαρδισμοί και οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν κυρίως εναντίον των οχυρών Ρούπελ και Παλιουριώνες. Στις 17:00, Γερμανοί κήρυκες, γνωρίζοντας ότι είχε υπογραφεί στη Θεσσαλονίκη η συνθηκολόγηση, ήρθαν στο Ρούπελ και ζήτησαν την παράδοση του οχυρού. Ο Διοικητής του, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απάντησε ότι «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται». Τελικά, η παράδοση του Ρούπελ έγινε την επομένη 10 Απριλίου, στις 06:00, αφού ο διοικητής έλαβε διαταγή κατάπαυσης του πυρός. Την διαταγή παράδοσης του οχυρού την έδωσε ο Μεταξάς. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό Ρούπελ, έδωσε συγχαρητήρια στον διοικητή και εξέφρασε τον θαυμασμό και την εκτίμησή του για την αντίσταση και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών. Οι απώλειες της φρουράς του οχυρού Ρούπελ ανήλθαν σε 44 νεκρούς και 152 τραυματίες.
Το 1941 δημιουργείται το θρυλικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Το ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει όλα τα κόμματα για τη δημιουργία του. Τελικά συμμετείχαν το ΚΚΕ, η ΕΛΔ ( Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας), το ΣΚΕ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας) και το ΑΚΕ (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας) που υπέγραψαν και την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε την πρόταση να ηγηθεί του ΕΑΜ. Διάλεξε να μη συμμετάσχει στους αγώνες του ελληνικού λαού και προτίμησε να φύγει για την Αίγυπτο. Το ΕΑΜ απέδειξε ότι ο λαός -η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων- όταν είναι οργανωμένος και αποφασισμένος αναδεικνύεται στο μεγάλο πρωταγωνιστή της Ιστορίας. Στις γραμμές του συσπειρώθηκε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ( ύμνος του ΕΑΜ).
Λίγο αργότερα, προκύπτει η ανάγκη για την ύπαρξη ένοπλου τμήματος του ΕΑΜ. Στις 16 Φλεβάρη 1942 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ, ο θρυλικός ΕΛΑΣ με στρατιωτικό διοικητή το Στέφανο Σαράφη και με καπετάνιο τον Άρη Βελουχιώτη. Η δράση του ΕΑΜ περιλάμβανε όλες τις μορφές πάλης: απεργίες, διαδηλώσεις, διαβήματα, ένοπλη οργάνωση. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Χάρη στο ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση όσους είχαν πιαστεί όμηροι από τους Γερμανούς, ούτε ένας για να πολεμήσει εναντίον της ΕΣΣΔ.
Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, το Χαϊδάρι, η Ακροναυπλία, ο Αϊ- Στράτης, τα Καλάβρυτα είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας. Ο ΕΛΑΣ αποτέλεσε το μεγαλύτερο αντάρτικο στην Ευρώπη. Οι μάχες που έδωσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, οι ανατινάξεις γεφυρών (37 στο σύνολο, με μεγαλύτερη αυτή του Γοργοποτάμου) και οι καταστροφές που προξένησε στους κατακτητές, συνέβαλαν καθοριστικά στην απελευθέρωση. Ο ελληνικός λαός κατέβαλλε βαρύ φόρο αίματος για την ελευθερία του. Ανέδειξε μεγάλες μορφές μέσα από στον αγώνα για την απελευθέρωση όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου.
Οι νεκροί στη διάρκεια του πολέμου έφτασαν συνολικά τους 405.000 ( θάνατοι από την πείνα, νεκροί στα πεδία των μαχών, εκτελεσμένοι, χιλιάδες που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Το δέντρο της λευτεριάς ποτίστηκε με αίμα. Αυτή είναι η απάντηση μου σε όσους δεν ξέρουν ακόμα ποιός είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου 1940…Αυτά θα πω και στην ανιψιά μου…
Για τον Octava Radio
Afaza (Rebellion Connection)
live, συναυλία