Γεια σας φίλοι μου,

Μικρό με φώναζαν “παλαιστή” όχι μόνο επειδή έκανα ελληνορωμαϊκή. Αλλά γιατί μου άρεσε η πάλη.

Η προσωπική, με τα βιώματα μου και τις σκέψεις μου.

Η πάλη που δίνεις όταν λες “εγώ δεν θα υπακούσω”.

Γιατί τα συναισθήματα μου, οι σκέψεις μου, τα όμορφα στέκουν εμπρός μου ακατάπαυστα, ακούνητα.

Ότι όχι, δεν σταματάω να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι και να επιλέγω μουσικές, φωνές, κραυγές πάντα στο μυαλό μου.

Οι επιλογές μου δεν μπαίνουν σε κανένα δωμάτιο, σε κανένα κουτάκι, σε καμία καραντίνα.

Δεν απομονώνονται.

Στέκουν εμπρός μου, όρθιες και ακλόνητες.

Παλεύουν ένα-ένα τα κύματα και στέκονται αγέρωχες σε ένα ρινγκ που βυθίζεται.
Και ναι, νικάνε το χρόνο.
Είναι νίκη η κάθε μας μέρα.

Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε.

Δεν κάνει στάση Γολγοθά, πες ο παράξενος πως χάθηκε, είναι από τα κρούσματα εκείνα τα ορφανά.
Στέκομαι μπροστά σε όσα μου στερούν, και απαντώ με ύφος, πως δεν πέφτω, δεν κάνω στάση.
Συνεχίζω, παίρνω εκείνα που αξίζουν, όσα ξεφεύγω, ξεχνιέμαι και χάνομαι.
Αυτά που ήθελα πάντα, ένα ποτήρι δυνατό, ένα όμορφο τραγούδι, ένα συναισθηματικό χαστούκι.
Κανένας φόβος,

Ζούμε όσα και για αυτά που ονειρευόμαστε.
Βάζω την τελεία μου.

Εμείς μπορούμε και αλλιώς.

Κάθε φορά που θα γεμίζει το φεγγάρι να θυμάσαι ότι δεν είσαι πια μόνος.
Είμαστε δυνατοί.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε.
Τώρα είσαι ελεύθερος άνθρωπε, επέλεξε τις μουσικές σου.