Ζω εικονικά. Στο διαδίκτυο . Εκεί γνώρισα φίλους και γνωστούς, εκεί και τον Άσιμο. Εκεί βρεθήκαμε  κι είπαμε να δώσω  μια δική μου εκδοχή σε κάποια ακυκλοφόρητα, τουλάχιστον έτσι νομίζω, κομμάτια του. Κι αυτή τη φορά μίλησα και με τον εαυτό μου και συμφωνήσαμε να τα κάνω όλα μόνος, τουλάχιστον αυτά που μπορούσα:  κιθάρες, μπάσο, όργανο, σύνθια, φωνές.

Κι έτσι ώρες ατέλειωτες μπαινόβγαινα στο στούντιο lollipop για ηχογραφήσεις μέρα νύχτα, αλλά πιο πολύ νωρίς το πρωί – τέσσερις ,πέντε- για κάποιο ανεξήγητο λόγο η φωνή έβγαινε καλυτέρα εκείνες τις ώρες. Παραγωγό δεν είχα, αλλά βοήθεια πολλή και αμέριστη από μια φίλη, που κι αυτή στο διαδίκτυο τη γνώρισα τον καιρό του μαύρου της ΕΡΤ . Νικη χαος τη λένε, ο Θεός  κι η ψυχή της ποιο είναι το κανονικό της όνομα … Με βοήθησε όσο δεν πάει με σωστές παρατηρήσεις μουσικές, μάλλον έχει ακούσει πολλά, δεν εξηγείται –μου βρήκε και στιχουργό για τα δικά μου κομμάτια, τον Πάκετ.

Μου άρεσαν οι στίχοι του , αυτόν τον συνάντησα μια δυο φορές κι από κοντά, καλό παιδί, δε  μασάει. Τελείωσε όλο αυτό το πράγμα, αλλά δεν είχε τύμπανα . Βοήθησε εκεί ο  Πέρι απ’ τη δουλειά, έπαιξε  σε δύο κομμάτια και ο από μηχανής θεός  Απόστολος Παπαποστόλου, ένας πιτσιρικάς από το Λος Άντζελες . Τι παιδί κι αυτό! Ταλεντάρα! Του ‘στελνα τα κομμάτια βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί τα ‘χα σαν να παίζαμε μαζί χρόνια…Δεν ξέρω πώς  το κάνει, το στόμα μου ακόμα δεν έχει κλείσει.

Και τέλος,  αναζητώντας μια γυναικεία φωνή που ήθελα, με  βοήθησε μια φίλη ηθοποιός, η Εύη Εμμανουήλ –αλλά και μια άλλη  φίλη μου, η  Μωβ. Στην «πόλη νεκρή» ο Ian Z  (top-10.gr)και στα λίγα ρωσικά η Ίννα. Στα κρουστά ήρθε ένας πραγματικός ευγενής , ο Ερκέκογλου .

Αυτή είναι η ιστορία του 2ασιμος, στο στήσιμό του πέρασα καλύτερα απ’ ότι σε όλους τους δίσκους  που έχω φτιάξει μέχρι σήμερα, και μάλιστα μη ξέροντας πού και αν θα καταλήξει.

Punks not dead.