Η απουσία είναι η ισχυρότερη μορφή παρουσίας κι εμείς οι απόντες μέσα στα ερείπια σχεδιάζουμε μια νέα αναγέννηση.

 

Όλοι μας μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώσαμε, ίσως αισθανθήκαμε απόντες από την ίδια μας τη ζωή, και άλλοι ίσως να κοίταξαν για τόσο πολύ χρόνο το ταβάνι του σπιτιού τους, που λίγο έλειψε να να γίνει για εκείνους ένας καινούργιος ουρανός…  

 

Ο ουρανός όμως δεν μπορεί να περιοριστεί πολλώ δε μάλλον να αντικατασταθεί, είναι απέραντος και ανήκει σε όλους. Για εμάς τους “απόντες” για να παραφράσω τον Αλμπέρ Καμύ ακούγεται η σπαρακτική κραυγή του Καραμαζόφ : ” Αν δε σωθούν όλοι, προς το η σωτηρία του ενός; 

 

Σε όσους απεργάζονται νέα δεινά μέσα σε αυτή τη πολύ δύσκολη κατάσταση για την ανθρωπότητα, σε όσους θέλουν να κλέψουν τις ζωές μας και το χαμόγελό μας, τους απαντάμε πως η απουσία μας πρέπει να τους τρομάζει, η απουσία είναι η ισχυρότερη μορφή παρουσίας όπως διατείνεται ορθά και ο James Joyce.

 

Δεν θα τον δαμάσουν ποτέ το άνθρωπο, πέρα από το μηδενισμό, εμείς όλοι οι απόντες μέσα στα ερείπια ετοιμάζουμε μια αναγέννηση. Μα λίγοι το ξέρουν. Και πράγματι η εξέγερση που ζυγώνει, δίχως να ισχυρίζεται ότι θα τα λύσει όλα μπορεί να τα αντιμετωπίσει.